Zacznę od tradycyjnej i najgorszej wiadomości, czyli kolejny raz nie mam w domu internetu. Szlak mnie w końcu trafi! Nie pytajcie czemu, bo sama bym bardzo chciała wiedzieć. Jeśli znowu nie będzie ponad 2 tygodnie to nie ręcze za siebie. Potrzebuję na drugiego bloga tylko zdjęcia, ale co z tego? Bez sensu jak nie mogę w domu na spokojnie nic zrobić teraz. Szkoła na szczęście mnie ratuje :D

Sprawdzam w dalszym ciągu Wallyemu zęby i na górze jeden jest nadal źle starty. A na dole praktycznie bez zmian. Ząbek bardzo wolno rośnie. Powiem wam w ogóle, że mam najbardziej wybredną świnię w historii. Kupiłam ostatnio specjalnie dla niego kapustę pekińską (tak, świnki mogą ją jeść. Tylko w małych ilościach!). Człowiek się stara, żeby gnida (ostatnio ma takie przezwisko, oczywiście żartobliwie tak mówię) miała urozmaiconą dietę i jadła jak najwięcej rodzajów zieleniny, a świnia tego nie docenia. ,,Nie będę tego jeść! Dawaj mój koperek!". Oczywiście wnioskując to zdanie, Wally nie raczył posmakować kapusty. A szkoda.

Przed wczoraj nastał długo wyczekiwany moment, którego dawno już nie widziałam w wykonaniu Walluchy. Najpierw ciągle za mną biegał, a jak siadałam to chodził i coś sobie gadał. Nie wiedziałam o co mu chodzi. W końcu postanowiłam go wziąć na łóżko. Wlazł mi jak zwykle na szyję i wtulił się jak nigdy. Nie marudził, po prostu leżał jak rogalik i spał jak zabity. Trwało to dobre kilkanaście (jak nie więcej) minut. Po tym wstał, popatrzył się na mnie zaspany i dalej się położył. Niby taka błachostka i nic nadzwyczajnego dla was, ale przyznam, że nie pamiętam kiedy ostatnio tak na mnie spał. Zawsze się wiercił, gadał ciągle i po 5 minutach chciał iść do klatki, a tu proszę, tak się zrelaksował futrzak. Fajnie było w końcu się przytulić do jego gorącego ciałka i po prostu w spokoju poleżeć. Oby więcej takiego leniuchowania :)