To zdjęcie przyprawia o ból, rozczula, ale i jest jednym z takich, o których nie muszę nic więcej pisać...


Post, do którego długo się zbierałam. Bałam się go napisać? Możliwe. Nie jest łatwo pisać o ukochanym stworzeniu, dla którego poświęciło się prawie 6 lat, żyło się z nim, ma się tyle wspomnień i durna nadczynność tarczycy potrafiła go zabrać w kilka chwil. Ale czasami trzeba coś zrobić, ruszyć do przodu. Nie zamykać tematu, bo ja nigdy tego nie zrobię, ale jak zaraz zobaczycie, niektórzy sprawiają wrażenie jakby chcieli to skończyć.

Ogólnie to naturalnie minął mi czas płaczu, krzyków, obwiniania wszystkich. Zaakceptowałam to, ale w głębi mnie wciąż dzieje się dużo. Nie jestem w stanie pogodzić się nigdy z tym tak naprawdę, mimo, że nawet mi się wydaje, że jest już spoko. Zdarza się, że gdy o nim pomyślę, łzy mają ochotę spłynąć. To jest normalne, straciłam jedyny sens dla którego miałam ochotę żyć aktywniej z ludźmi, przekazywać im wiedzę i pokazywać, że świnki morskie są tak samo warte jak psy, koty czy inne popularniejsze zwierzęta. Wydaje mi się, że trochę się zamknęłam odkąd go nie ma. Zawsze się opowiadało o Wallym, byłam rozgadana, a teraz? Rozmawiam o chłopcach, ale to nie jest to samo.

Wydaje mi się też, apropos tych rozmów, że ludzie wokół, którzy naprawdę darzyli Wally'ego sympatią, kochali go, nie są w stanie teraz o nim rozmawiać. Nie, że ich to jakoś bardzo dotknęło, bo uderzyło to tylko mnie i mamę z ogromną siłą, ale mam wrażenie jakby niektórzy unikali całkowicie tematów o nim. Ze mną rozmowy schodzą na Wally'ego, bo każde miejsce, muzyka, wszystko mi o nim przypomina i zazwyczaj jak zejdzie na niego temat i ja coś gadam, nawet się śmieję to ta osoba albo zmienia całkowicie temat albo nastaje cisza. Nie wiem czy nostalgiczna, ale taka bardzo niezręczna, bo ja chcę pamiętać te dobre momenty, a ktoś to rujnuje swoim milczeniem, trochę nie fajne to jest dla mnie. Może nie powinnam o nim opowiadać? Tylko jak, kiedy to wychodzi samoistnie...

Najważniejsze jest dla mnie to, że widuję się z Wallym. Wiem, że brzmi to absurdalnie, piszę jakbym miała coś nie tak w głowie, ale piszę to pod kątem snów, do których chciałam zmierzać.

Moje sny spełniają się ZAWSZE. Ja się ich obawiam, bo niestety, ale praktycznie każdej nocy symbolizują to co dzieje się akurat w moim życiu.

Nigdy już nie zapomnę, jak w nocy przed odejściem Wally'ego, śniło mi się, że źle się poczuł, a przychodnia była zamknięta mimo, że dzwoniłam do pani doktor i kazała przyjechać. Czułam, że stanie się coś złego i tak też było. Wciąż mnie to przeraża.

Ostatnio śnił mi się taki mniej znaczący sen. Byłam w domu u mojej babci z chłopcami. Był Lucky, Shaggy i właśnie Wally. Ja ich puszczałam wolno, latali wszędzie po trawie, między blokami i potem ich nie mogłam złapać. Jak się udało, to nie potrafiłam znaleźć Lucky'ego, a okazało się, że siedział jak to on grzecznie, nie ruszał się z miejsca, tylko że był pod blokiem... To już któryś raz, kiedy puszczam tak świnie w śnie...

Drugi był o tym, że przyjechał po nas doktor i pojechaliśmy razem do kliniki. Wally miał mieć robione badania i mieliśmy go dać do specjalnego gabinetu, a on nagle zniknął. Wszyscy się śmiali, że nagle się rozpłynął i nie ma go w transporterze :o

Najważniejszy jednak był sen, który uznałam, że muszę mieć koniecznie spisany, bo jest zbyt dziwny i niesamowity. 

Siedziałam na swoim łóżku, a na moim ramieniu prawie że siedział WALLY! Tam, gdzie zawsze tak kochał być. To nie jest dziwne... Ale! Śmiałam się do niego, mówiłam coś, a on uważnie słuchał jak zawsze. Bardzo mocno się we mnie wtulał, był taki maleńki, dokładnie taki jak przez ostatnie kilka miesięcy. Chudy, czuć było kosteczki.

I co jest najlepsze w tym wszystkim, w nocy dosłownie CZUŁAM pod dłonią jego futerko, takie gładkie jak zawsze i JEGO ZAPACH! Ja odróżniam swoje świnki po zapachu, nie robię sobie jaj. Wally pachniał zawsze tak jakoś... ładnie. Od razu rozpoznałam ten zapach. W dodatku pomyliłam jego imię z Lucky'm i się zaczęłam śmiać, że Wally i Lucky mi się myli.

Czułam coś jeszcze. To, że Wally czuje się bardzo bezpiecznie, jest spokojny, szczęśliwy i jest mu dobrze. Czułam, że brakowało mu przytulenia się do mnie. Biły od niego takie opanowane emocje, jakby chciał dać mi znak, że jest wszystko w porządku, mam się nie martwić. Że jest pod dobrą opieką, czuje się już świetnie i mimo tego jak wygląda, jest w pełni zdrowy. 

Obudził mnie przeciąg i trzaśnięcie drzwi, momentalnie się obudziłam i od razu wpadłam w płacz. Teraz też... Nienawidzę pisać takich postów emocjonalnych, bo nic już na oczy nie widzę po chwili.

Wally będzie w sercach każdego z nas już zawsze, tak mi się wydaje. Zostawił po sobie olbrzymi ślad, dał się poznać światu, wiele nas nauczył i był (zawsze będzie) ogromnie mądrym zwierzęciem. Nigdy bym nie uwierzyła, że świnka morska potrafi robić kółeczko gdy chce smakołyk, że pilnuje osoby chorej siedząc przy łóżku, że biega i trzyma się nóg jak piesek i reaguje na wszystko co się powie. Rozumiał, co znaczy kiedy mówię Wally, chodź szybciutko, zostaw, nie wolno...

Pewnie jeszcze niejeden post powstanie na temat Wally'ego. To jego blog pierwotnie, chcę to odświeżać, dlatego będę o nim wspominać w miarę możliwości. Oczywiście, żeby nie było, że moich chłopców zaniedbam... Nie dopuszczę do tego, wszystkiego po trochu musi być.

Nie wiem, czy napisałam wszystko co planowałam. Bardziej moim celem był ostatni sen, więc to chyba na tyle. Do zobaczenia wkrótce, mam nadzieję. Trzymajcie się!

Edit: Już wiem o czym muszę zrobić post. O pewnych ,,przypadkach'', zbyt dużych podobieństwach między Wally'm a Lucky'm. Niedawno z przyjaciółką ogarnęłam coś dziwnego, ale muszę zebrać porządnie do tego myśli. Będzie na pewno niesamowicie. Sama nie wiem, czy powinnam w pewne rzeczy wierzyć...